sexta-feira, 23 de dezembro de 2011

3 días de impostura

Cada vez que se estrea unha longametraxe cuxa trama consiste nun, máis ou menos elaborado, desastre apocalíptico, a min atácame un fastío esgotador. Hai clásicos que paga a pena ver varias veces, mais as producións actuais son, basicamente, calcos de tramas anteriores, refritos cun orzamento para efectos visuais moi alargado e pouco máis. De entre os tipos de desastres, un dos que máis atemoriza consiste nun impacto dun meteorito inmenso que destrúe a especie humana. Supoño que existe certa consciencia de que isto mesmo é o que puido ocorrer no caso dos dinosauros.
Curiosamente, este tipo de desastre posúe moi pouca base científica, debido a que hai contra un milleiro de observatorios astrónomicos na Terra, alén doutros métodos, que poderían detectar unha ameaza desta envergadura. A caricatura grotesca dun freak, comedor de pizza-pepperoni, a escuras, fitando unha ou varias pantallas, chamando asustado co rostro desfigurado polo horror, non é máis que iso, unha caricatura grotesca e hollywoodiense. Non podo aseverar nada arredor dos costumes da comunidade astronómica: se todos comen comida italiana, se as gardas de noite fanse obrigatoriamente en sala a escuras... Non o sei.
Con iso e con todo, con certeza centos ou milleiros de olladas barren o ceo na procura de obxectos de diferente natura. Buratos negros, púlsars, estrelas de todo tipo -desde a superxigantes azuis até as ananas vermellas-, sistemas planetarios, planetas, lúas e meteoros. Abertamente confesa, hai unha arela por atopar un planeta con características semellantes ao noso que propicio o achado dun conxunto de mundos estraños e marabillosos: os planetas carbono, os xigantes gasosos, as superterras...
De entre todos estes obxectos, despertan en min unha sensación rara os planemos. Un planemo é un planeta sen estrela que orbitar, xa que, ao se formar o seu sistema solar, saíu del despedido pola forza centrífuga ou por dar un croque cósmico cun segundo planeta. Os planemos son rochas escuras, que vagan polo universo sen unha ruta definida, que, aínda que quizais puideren ser cativados pola forza gravitacional dunha estrela, vense na obriga de se valer a si mesmos, en soidade, quizais coa axuda das lúas que o poidan acompañar ao longo do espazo.
Quizais haxa un planemo o suficientemente grande como para poder manter arredor de si propio unha atmosfera estábel. Quizais posúa un núcleo incandescente grande de abondo como para manter unha temperatura constante. Quizais xurdise certa combinación de gases, convenientemente licuados e ligados. Quizais algo se mova na súa cortiza...
A resposta ha de nola dar a ciencia, unha ciencia sen máis límites que dos da razón.

Fumador impostado
(nick internáutico de Alexandre Insua Moreira)

2 comentários:

  1. Vaia sorpresa! vese que, ademais de alguén en Rusia, hai xente que me le.
    Grazas ás dúas.

    ResponderEliminar
  2. De nada compañeiro, grazas a ti por colaborar.
    Bicos

    ResponderEliminar